Αυτοέκδοση ηλεκτρονικών βιβλίων

Αναζητώντας την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου τού 1307. Με οδηγό αυτή την ημερομηνία έγραψα την σειρά ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ, όπου οι σύγχρονοι απόγονοι των Ιπποτών τού ναού, Ζακ ντε Μολαί και Ζοφρουά ντε Σαρνέ, γεννιούνται, συγκεκριμένα, την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου και παίρνουν εκδίκηση από τους σύγχρονους απογόνους τού βασιλιά Φιλίππου για την τότε σφαγή, δημιουργώντας μια διαχρονική βεντέτα, κι έπρεπε να βρω την ημερομηνία και να την τεκμηριώσω με κάποιο τρόπο.

Norman Vincent Peale 1898-1993, Αμερικανός συγγραφέας αυτοβοήθειας Το πρόβλημα με τους περισσότερους από εμάς είναι ότι θα προτιμούσαμε να καταστραφούμε από τον έπαινο παρά να σωθούμε από την κριτική. Χάμπαρντ Έλμπερτ (1856 – 1915) αμερικανός συγγραφέας, εκδότης, φιλόσοφος,καλλιτέχνης Αν θες να αποφύγεις κάθε κριτική, τότε να μην είσαι τίποτα, να μην κάνεις τίποτα, να μη λες τίποτα

Η επιμέλεια έχει και την λογοτεχνική της έννοια, όπως το ύφος τού γραπτού μας, που πρέπει να είναι ενιαίο, το κόμμα και πού θα το τοποθετήσουμε για να δώσουμε στην πρόταση το νόημα που θέλουμε και η λογοτεχνική σύνταξη μιας πρότασης για να γίνουμε κατανοητοί από τους αναγνώστες μας.

Παρασκευή και 13 γεννήθηκε ο Ζοφρουά ντε Σαρνέ και η μετάθεση του στο τμήμα ανθρωποκτονιών στο Παρίσι ήταν το καλύτερο δώρο για τα γενέθλια του, αλλά η εξιχνίαση τού φόνου τού επιφανούς Φιλίπ Βαλουά, αλλοτρίωσε την ζωή του, φέρνοντας στην επιφάνεια τις ρίζες του ονόματος του και πράγματα που δεν ήξερε πως υπάρχουν και άλλα που υπήρχαν και τα είχε ξεχάσει...

Παρασκευή και 13 γεννήθηκε ο Ιάκωβος Φραντζέκος και στα γενέθλια των σαράντα πέντε χρόνων του, ανακάλυψε την πραγματική του ταυτότητα, ότι είναι απόγονος του τελευταίου ηγέτη των Ιπποτών του Ναού, Ζακ ντε Μολαί. Παρασκευή και 13 γεννήθηκε ο Φιλίπ Βαλουά, ο οποίος μέσα από μια σειρά περίεργων συμβάντων, οδηγήθηκε στις ρίζες του ονόματος του, που ξεκινούσε απ' τον Φίλιππο τον Ωραίο. Οι δρόμοι των δυο ανδρών θα συναντηθούν, για να ξαναγράψουν την ιστορία.

Πόσα χρόνια πέρασαν, πόσες πρωτοχρονιές που δεν είναι σαν αυτές που θέλαμε κι ονειρευτήκαμε...

Δυο ιστορίες με τις οποίες πήρα μέρος σε δυο διαγωνισμούς, η πρώτη για το αφιέρωμα των 150 χρόνων από την γέννηση του Κωνσταντίνου Καβάφη και η δεύτερη σε έναν διαγωνισμό αστυνομικού διηγήματος.

Στην σύγχρονη εποχή το ηλεκτρονικό βιβλίο μας δίνει την δυνατότητα να δημοσιεύουμε εύκολα και γρήγορα το βιβλίο μας, αλλά πώς μπορούμε να έχουμε την συλλογή των διηγημάτων μας ή των ποιημάτων μας δεμένα σε έντυπη μορφή στη βιβλιοθήκη μας; Σ' αυτό το βιβλίο, για μας, τους λάτρεις της έντυπης έκδοσης, θα βρούμε, με φωτογραφίες και οδηγίες βήμα-βήμα, πως να σελιδοποιήσουμε και να δέσουμε μόνοι μας το βιβλίο μας.

Ξεκίνησα να ζωγραφίζω από μικρή ηλικία. Ο πατέρας μου ήθελε να γίνω οδοντίατρος, επειδή εκείνος ήταν οδοντοτεχνίτης. Η μητέρα μου ήθελε να γίνω κομμώτρια, επειδή η τέχνη είχε χρήμα. Εγώ...δεν ήξερα τι ήθελα να γίνω και τώρα που ξέρω είναι αργά... Όμως μου άρεσε και μου αρέσει να ζωγραφίζω. Αγόρασα βιβλία που δίδασκαν την ανάμειξη χρωμάτων και τη φωτοσκίαση και πειραματίστηκα. Γενικά, απ' ότι ίσως καταλάβατε, είμαι αυτοδίδακτη και μου αρέσει...

Οι ανάγκες μιας έκθεσης ζωγραφικής είναι ιδιαίτερα απαιτητικές γιατί το κόστος είναι υψηλό και οι απολαβές, μερικές φορές, μηδενικές. Όταν έχω πίνακες με ελαιογραφίες, τα πράγματα είναι απλά, γιατί το κόστος είναι να αγοράσω το τελάρο με το μουσαμά και τις μπογιές. Με το τέλος της ζωγραφικής πάνω σ' αυτή την επιφάνεια τελειώνει και όλη η δουλειά. Όταν όμως έχω υδατογραφίες ή παστέλ και πρέπει να τα κορνιζάρω, το κόστος ανεβαίνει. Για να μη πληρώνω κάθε φορά πολυτελείς κορνίζες, ξεκίνησα να τις φτιάχνω μόνη μου με απλά αλουστράριστα ξύλα για κορνίζα, που το κόστος είναι μικρό.

Ξεκίνησα να ζωγραφίζω από μικρή ηλικία. Ο πατέρας μου ήθελε να γίνω οδοντίατρος, επειδή εκείνος ήταν οδοντοτεχνίτης. Η μητέρα μου ήθελε να γίνω κομμώτρια, επειδή η τέχνη είχε χρήμα. Εγώ...δεν ήξερα τι ήθελα να γίνω και τώρα που ξέρω είναι αργά... Όμως μου άρεσε και μου αρέσει να ζωγραφίζω. Αγόρασα βιβλία που δίδασκαν την ανάμειξη χρωμάτων και τη φωτοσκίαση και πειραματίστηκα. Γενικά, απ' ότι ίσως καταλάβατε, είμαι αυτοδίδακτη και μου αρέσει...

Για πολλά χρόνια, ο Τζων, κρατούσε καλά κρυμμένο το μυστικό του, αλλά τώρα η Αϊλήν κινδύνευε κι εκείνος φοβήθηκε ότι θα την έχανε όπως έχασε και την αδελφή του και παρ’ όλο που ο φίλος του, ο Χάρλεϊ ήταν περίεργος να μάθει, ήταν συγχρόνως κι ο πιο έμπιστος για να διαφυλάξει την σωματική ακεραιότητα της Αϊλήν…

...αλλά τώρα, έκανε μια συμφωνία και βρισκόταν πλάι στον Τζωρτζ, σαν αρραβωνιαστικιά του, παγιδευμένη στην ταυτότητα της Υβόννης, να ταξιδεύει σιδηροδρομικώς για την Ατλάντικ Σίτυ, με την αγωνία να της σφίγγει το στομάχι κι έτοιμη να καταρρεύσει. «Φτάσαμε…» η φωνή του Τζωρτζ την έκανε να τιναχτεί τρομαγμένη, καθώς ήταν βυθισμένη στις σκέψεις της. Ένα μούδιασμα πανικού την κατέκλυσε σαν ζεστό κύμα και γαντζώθηκε απ’ τα μπράτσα του καθίσματος της. «Δεν θα τα καταφέρω…» μονολόγησε ψιθυριστά κι ο Τζωρτζ γύρισε και την κοίταξε. «Και βέβαια θα τα καταφέρεις. Σκέψου μόνο τι σε περιμένει αν δεν το κάνεις…» της είπε σκληρά κι εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα, προσπαθώντας να επιβληθεί στον εαυτόν της.

Ο Βίνσεντ είχε καταλάβει από νωρίς, σε μικρή ηλικία, όταν ήταν ακόμη έφηβος τον χαρακτήρα του πατέρα του κι έβλεπε την συμπεριφορά του. Συνειδητοποίησε ότι οι σχέσεις τους έγιναν ψυχρές, σαν παλιοί γνωστοί που ανέχονται ο ένας τον άλλο γιατί συμβιώνουν αναγκαστικά. Ήξερε ότι ήταν ένας άθλιος. Τι σημασία είχαν οι γνώσεις και η διαπαιδαγώγηση που πήρε από μικρός, ή η αριστοκρατική του καταγωγή η οποία είχε τις ρίζες της στο μακρινό παρελθόν.Ο Χέρμαν Μέηναρντ ήταν ένας άξεστος, απαιτητικός και βάναυσος άνδρας, με λίγο λούστρο πολυτέλειας για όσους δεν τον ήξεραν. Ο Βίνσεντ, ήξερε τι κάθαρμα ήταν ο πατέρας του, όμως δεν ήξερε ως που μπορούσε να φτάσει, μέχρι που μια μέρα το ανακάλυψε...

Να' μαι κι εγώ! Άλλη μια επίδοξη συγγραφέας, που έγραψα ένα βιβλίο και θέλω να μοιραστώ μαζί σου όλα όσα βίωσα στη διάρκεια της όμορφης αυτής περιπέτειας! Ήταν στ' αλήθεια πολύ όμορφη, γιατί ένοιωσα πράγματα που δεν είχα νοιώσει ποτέ παρ' όλο που έγραφα από μικρή ηλικία.

........«Τον έχω δει μερικές φορές. Έρχεται συνήθως Σάββατο απόγευμα…» της απάντησε. «Ναι, ε!;» στη Νίκη δεν άρεσε αυτός ο άνδρας. Κάτι στην αύρα του ήταν άσχημο, μαύρο, σκοτεινό. Σήμερα δεν ήταν Σάββατο και φαινόταν να έχει μια κρυφή αγωνία, απ’ αυτές που σου ίδρωναν τα χέρια, μια αγωνία προσμονής και προσπάθειας να πείσει κάποιον για κάτι!..........

...είχε ξυπνήσει από κείνον τον εφιάλτη λουσμένος στον ιδρώτα κι έναν φόβο για κάποιο άσχημο γεγονός που ίσως συνέβαινε με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Έβλεπε συχνά εφιάλτες, αλλά ποτέ πριν δεν είχε δει τον πατέρα του. Αυτό ήταν που τον παρακίνησε να ταξιδέψει ως την γενέτειρα του, μετά από τρία χρόνια, απ’ τον θάνατο του Τζων Κέρκλαντ. Το πρώτο πράγμα που έκανε, ήταν να επισκεφθεί τον τάφο του….. «Ήρθα! Όπως ήθελες…. Τώρα… πρέπει να πάω στο δενδρόσπιτο;» ρίγησε και ήξερε πως δεν ήταν απ’ το κρύο! Δεν ήθελε να πάει στο δενδρόσπιτο! Διαισθανόταν ότι κάτι άσχημο θα συνέβαινε εκεί! Όμως δεν έκανε τόσα χιλιόμετρα για να μιλάει σε μια ταφόπλακα! Γύρισε και μπήκε στο τζιπ του κι άναψε και καλοριφέρ μαζί με την μηχανή μήπως ζεστάνει λίγο το παγωμένο αίμα του. Αναστέναξε βαριά και ξεκίνησε για το πατρικό του, το οποίο ήταν χτισμένο στις όχθες του ποταμού Κριστίνα.

Ο Γκλεν, στα ογδόντα του χρόνια, ένιωθε τρελά ερωτευμένος με την νοσοκόμα του, Μάγκυ, αλλά καταλάβαινε ότι η ηλικία του, δεν του επέτρεπε να την πλησιάσει, όπως εκείνος λαχταρούσε και ότι στη δύση της ζωής του, θα ήταν βάρος στην προσωπική της ζωή. Μόνο μια λύση υπήρχε, για να απαλλαγεί απ’ την δυστυχία του… Ο Ρόμπιν, ήταν νέος, γοητευτικός και οι συν-θήκες τον έφεραν κοντά στη Μάγκυ… …όμως κάτι του συνέβαινε… Κάτι που δεν μπορούσε να το χωρέσει ο νους του…