Αυτοέκδοση ηλεκτρονικών βιβλίων

Ένα ποίημα που έγραψα, επηρεασμενος από την νέα μόδα της εποχής, τον μαζικό αθλητισμό.

Εκεινο το βραδυ στην Παρνηθα, οταν ο Γιαννης αρχισε τις αποκαλυψεις, μπηκα στον πειρασμο να ηχογραφησω την συνομιλια μας. Δεν ειχα απο την αρχη προθεση να τον παγιδευσω. Ομως εκεινο το δημοσιογραφικο κασσετοφωνακι που κουβαλουσα παντοτε μαζι μου για να καταγραφω τις σκεψεις μου, αποδειχτηκε τελικα χρησιμο εργαλειο για να παρω την εκδικηση μου και να κλεισω εναν παλιο λογαριασμο μαζι του. Εβαλα το χερι μου προσεκτικα στην τσεπη του μπουφαν και πατησα το κουμπι. Αντιθετα απο οτι πιστευε η Ριτα, δεν ηταν ενα καλα οργανωμενο απο την πλευρα μου σχεδιο, παρά μια ενστικτωδης αντιδραση που ισως εμελλε να την πληρωσω ακριβα. Ειχα ομως ηδη περασει την κοκκινη γραμμη και ημουν αποφασισμενος για καθε ρισκο.

- Σε ερήμου το ατερμονο και χρυσαφενιο σμαρι ο λογισμος μου εφημερος, οπως της αμμου χναρι. Ειναι οσμη μεθυστικη της θαλασσας η αλμυρα, της ορασης μου η αισθηση, βαθυ πελαγους θυρα. Υδατινος οριζοντας, που ο ανεμος θεριευει του φλογισμενου λογισμου το παθος μου μερευει. Πεπλο ψυχρο με καλυψε..η κοσμικη σειρηνα, στα διχτυα της με τυλιξε, υγρη θολη βιτρινα. Πυρακτωμενη νοηση, απατηλο ψεγαδι. Φως μην προλαβει να χαρει, να γεννηθει στον Αδη. Του κοσμου το συναισθημα, του κυματος η ελξη, θε να με συρει στο βυθο, χωρις να πω μια λεξη. ... κοιτα ομως...παραδοξο!.., το χναρι μου δεν σβηνει ασαλευτο..αλωβητο.. Σαν θαυμα αντιστεκεται.. στο προσταγμα του χρονου, μοιαζει αστερι αυτοφωτο, λυχνια παρανομου.

Της καρδιας μου η φωτια με ζεσταινει.. ..μα στα χαλια του κοσμου σωπαινει..

Το παθημα δεν του εγινε μαθημα. Ο καφενοβιος, ολη μερα αραχτος, στηλιτευει με τον ιδιαιτερο τροπο του, τα κακως κειμενα της παλιοζωης και παλιοκοινωνιας. Για ολα βρισκει λογους να γκρινιαζει, μα στα δυσκολα η μονη του εναλλακτικη που εχει να προσφερει ως πανακεια για τα στραβα κι αναποδα του ματαιου τουτου κοσμου μας ειναι.. ενα λερωμενο βρακι. Οπως και να` χει ομως, ο καφενοβιος εξακολουθει να παραμενει αγαπητος σε μεγαλη μεριδα του κοσμου, καθως ο τυπος του αποτελει μια σταθερη κι ακλονητη αξια, ενα χαρακτηριστικο γνωρισμα της ελληνικης κουλτουρας την περιοδο του μεταπολιτευτικου φαινομενου.

Φιλιες που χανονται στον χρονο και σου αφηνουν μονο πονο.

Ζητειται ελπις. Ευτυχως ευρεθη η χαμενη Ατλαντις. Ολα εκεινα τα βιωματα που ειχε ο πρωταγωνιστης του διηγηματος καλα φυλαγμενα στην αμυγδαλη του, αξαφνα βγηκαν στην επιφανεια. Και ειναι στην διακριτικη του ευχερεια πως θα τα διαχειριστει, ωστε να τον βοηθησουν να συνεχισει τον δυσκολο αγωνα της ζωης. Θα τα καταφερει; Ειναι μια μικρη ιστορια, φανταστικη μεν, αλλα οχι εξωπραγματικη.

Ενα ποιημα για την ελευθερια που καποιοι ρομαντικοι την περιμενουν να στριψει στη γωνια να τη δουνε.

Η ιστορια μιας γυναικας, την περιοδο της μεταπολιτευτικης Ελλαδος. Οποιαδηποτε ομοιοτητα των χαρακτηρων του βιβλιου με υπαρκτα προσωπα ειναι εντελως συμπτωματικη.

Χαμενα μεταπολιτευτικα οραματα

Η Τζένη, μια νεαρή επαρχιώτισσα, έπειτα απ' την ενηλικίωσή της αποφασίζει να εγκαταλείψει τα στενά όρια του μικρού της χωριού και να ανοίξει τα φτερά της για την μεγάλη κι αφιλόξενη Αθήνα. Ο Νίκος, ένας συγχωριανός της και παράφορα ερωτευμένος μαζί της, ακολουθεί τυφλά τα χνάρια της στην πρωτεύουσα. Όταν όμως ο έρωτας του για εκείνη δεν βρίσκει ανταπόκριση, εκείνος αποδεικνύεται η νούμερο ένα απειλή για την ζωή της. Η Τζένη όμως έχει πάντοτε μαζί της έναν φύλακα άγγελο, έναν άνθρωπο ικανό να δώσει ακόμη και την ψυχή του για να την προστατεύσει. Είναι όμως τελικά αυτό, αρκετό για να τη σώσει;