Αυτοέκδοση ηλεκτρονικών βιβλίων

Ο ρόλος της Εκκλησίας στα νησιά της Δωδεκανήσου ήταν για αιώνες πρωταγωνιστικός. Στη Ρόδο ο εκάστοτε Μητροπολίτης ήταν ο ανώτατος θρησκευτικός άρχοντας. Την ύστερη περίοδο της Τουρκοκρατίας, ο Μητροπολίτης της Ρόδου είχε, ως «Έξαρχος πασών των Κυκλάδων νήσων», το ρόλο όχι μόνο του θρησκευτικού ηγέτη, αλλά και του πολιτικού αρχηγού των ορθόδοξων Ελλήνων με αυξημένες αρμοδιότητες οι οποίες ήταν : 1. Οργάνωνε και διεύθυνε την εκπαίδευση των Ελλήνων, όντας πρόεδρος των σχολικών Εφορειών τόσο στην πόλη της Ρόδου όσο και στα χωριά του νησιού. 2.Προήδρευε στο δωδεκαμελές σώμα της Δημογεροντίας. Η Δημογεροντία χωριζόταν σε τρία τμήματα: α) το Μικτό Δικαστήριο, β) την Εκπαιδευτική Επιτροπή και γ) τη Μοναστηριακή επιτροπή. 3. Ήταν πρόεδρος του Πνευματικού Δικαστηρίου. 4. Ήταν υπεύθυνος για την είσπραξη της «δεκάτης» και των άλλων εσόδων. Την αρμοδιότητα αυτή για 33 περίπου χρόνια (1913-1946), ανέλαβε ο Μητροπολίτης Ρόδου Απόστολος Τρύφωνος, ο οποίος θεωρήθηκε ο ενδε-δειγμένος από την Ιερά Σύνοδο να αναλάβει τα ηνία της Εκκλησίας της Επαρχίας Ρόδου, μιας κατοχικής εποχής διάφορων κατακτητών κυρίως των Ιταλών, καθώς η Ρόδος, αλλά και γενικά η Δωδεκάνησος περνούσε έναν από τους κρισιμότερους καιρούς στην πολυκύμαντη ιστορίας της. Ο Μητροπολίτης Ρόδου Απόστολος, ήταν υπόδειγμα ενός γνήσιου Φαναριώτου εκκλησιαστικού άνδρα που άντεξε σε όλη την διάρκεια της σκληρής κατοχής. Επρόκειτο για μία εποχή δύσκολη για το δωδεκα-νησιακό λαό, ιδίως από το 1924 μέχρι το 1940, κατά την οποία βρισκόταν σε εφαρμογή το ιταλικό σχέδιο αφελληνισμού του ντόπιου πληθυσμού, μέσω της ιταλοποίησης της παιδείας και του περιορισμού του ρόλου της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Μητροπολίτης Απόστολος με την ευφυΐα και την διπλωματική ικανότητά του αγωνίσθηκε με σθένος για τα δίκαιά του τόπου του. Στα Απομνημονεύματά του ανασκευάζει τις κατηγορίες με έντονο απολογητικό ύφος, οι επίσημες, όμως, εκθέσεις των Προξένων της Ελλάδας στη Ρόδο, οι αναφορές του Ιταλού διοικητή Μάριο Λάγκο (18.2.1923 – 27.10.1936), καθώς και άλλα ιταλικά έγγραφα πιστοποιούν ένα είδος συνεργασίας του Μητροπολίτη με τους κατέχοντες. Αυτές του οι ενέργειες προκάλεσαν τότε διχοστασία στο ποίμνιό του, αλλά και αντιδράσεις στους Δωδεκανήσιους της διασποράς. Δεν μπορούν, παρόλα αυτά, να διαγραφούν οι προσπάθειες του Μητροπολίτη για την εξουδετέρωση των σχεδίων των Ιταλών, αλλά και των Γερμανών και κατόπιν των Άγγλων, που στόχευαν στη διάσωση της ζωής και των προνομίων των Δωδεκανησίων και άλλων Ελλήνων. Βέβαια, η οδός της διπλωματικής υποχωρητικότητας την οποία είχε υιοθετήσει ο μητροπολίτης ξενίζει τους περισσότερους, επιβάλλεται, όμως, να ληφθούν υπόψη οι επικρατούσες συνθήκες της εποχής, προκειμένου να γίνει ορθότερη εκτίμηση της κατάστασης. Επρόκειτο για μία εποχή δύσκολη για το δωδεκανησιακό λαό, ιδίως από το 1924 μέχρι το 1940, κατά την οποία βρισκόταν σε εφαρμογή το ιταλικό σχέδιο αφελληνισμού του ντόπιου πληθυσμού, μέσω της ιταλοποίησης της παιδείας και του περιορισμού του ρόλου της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η εναντίον του άδικη πολεμική διαφόρων παραγόντων, κυρίως πολιτειακών, που είχε ως αποτέλεσμα την παραίτησή του, δεν μπόρεσε να αμαυρώσει την προσωπικότητά του και να μειώσει την αγάπη του λαού προς το πρόσωπό του, στη συνείδησή του οποίου παραμένει ο ευαγγελικός ποιμήν που θυσίασε τον εαυτό του «υπέρ πάντων προβάτων» ο οποίος δικαίως χαρακτηρίζετε ως «εθνάρχης» του Δωδεκα-νησιακού λαού σε όλη την διάρκεια της ιταλικής κατοχής αγωνιζόμενος με σθένος για τα δικαιώματά του.

Περιγράφει τους τρόπους και την σχέση που πρέπει να έχει ένας παιδαγωγός-δάσκαλος απέναντι στους μαθητές, ώστε το μάθημα να γίνει καρποφόρο.