Αυτοέκδοση ηλεκτρονικών βιβλίων

Ο τίτλος του νέου βιβλίου του Δημήτρη Βαγενά είναι κάπως παραπλανητικός. Το λέω αυτό επειδή ναι μεν εξιστορείται ο έρωτας μεταξύ ενός ευνούχου και μιας παλακίδας, αλλά μόνο αισθηματικό δεν θα χαρακτήριζε κανείς αυτό το μυθιστόρημα των 316 σελίδων. Ο Λεωνίδας, Έλληνας κάτοικος στην Συρία και ναυτικός μπλέκει σε έναν καυγά στην Αλεξάνδρεια με αποτέλεσμα να πιαστεί αιχμάλωτος και να σταλεί ως σκλάβος στην Κίνα, στην υπηρεσία ενός άρχοντα. Ευνουχίζεται και αναλαμβάνει την θέση του υπηρέτη και φρουρού των παλακίδων του αφέντη. Εκεί θα συναντήσει την Γου, μια από τις παλακίδες, η οποία θα αναλάβει να του μάθει την κινεζική γλώσσα. Η πρώτη συμπάθεια θα εξελιχθεί σε έρωτα. Έναν έρωτα που φαίνεται καταδικασμένος και απραγματοποίητος αρχικά, αλλά που θα αποδειχτεί εφικτός εν συνεχεία. Δεν θέλω να αποκαλύψω άλλα που να αφορούν την υπόθεση. Θα πω μόνο ότι ο Δημήτρης έκανε έρευνα και πάλι για να μπορέσει να αποδώσει σωστά την ατμόσφαιρα της Κίνας του 18ου αιώνα. Οι δύο ήρωες του θα αναγκαστούν να διασχίσουν πολλά χιλιόμετρα, να παλέψουν με πολλούς και διαφορετικούς εχθρούς για να μπορέσουν να επιζήσουν μαζί. Περιπέτεια εποχής με αρκετά λαογραφικά και ιστορικά στοιχεία λοιπόν. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από τον Βαγενά που έχει αποδειχτεί χαμαιλέοντας στην συγγραφή. Διαβάζεται με απεριόριστη ευχαρίστηση και αγωνία για την επόμενη σελίδα.

Πόσα και πόσα ταξίδια δεν είχε κάνει στα τρελά του όνειρα τα καλοκαίρια που έμενε στο σπίτι της παραλίας με τον παππού και την γιαγιά;; πόσους μακρινούς προορισμούς, που μόνο ακουστά τους είχε δεν είχε επισκεφτεί με το καράβι του. Σιγκαπούρη, Σαγκάη, Τζακάρτα, στην άπω ανατολή και πιο κοντά, Νάπολι, Μπαρτσελωνα, Μασσαλία κλπ.Όργωνε τους ωκεανούς και καβαλούσε τα μεγάλα κύματα τους.

Μεθυσι μεχρι τελικης πτωσεως και ξεναγηση κατω απο τα φουστανια των πορνων του λιμανιου. Και στις δυο περιπτωσεις τα προσφερομενα 'προϊοντα'. ηταν χαμηλης ποιοτητας. Το ρουμι, φτιαγμενο απο τα ζαχαροκαλαμα του νησιου ηταν τοσο νερωμενο, ισα ισα, που θυμιζε οτι περιειχε αλκοοολ και οι γυναικες κακομοιρες ινδιανες, ξεζουμισμενες απο τους απα-νωτους ομαδικους βιασμους και την κακομεταχειρηση τοσων αρσενικων, τα τελευταια χρονια. Αλλα απο το τιποτα κανοντας και την αναγκη φιλοτιμια το πληρωμα του 'Χελιδονιου ', με τον Μανολο αναμεσα τους, το διασκεδασε για τρεις νυχτες.

Πολλες παραδοσεις μιλανε για το κυριο θεμα του βιβλιου μου. Το στοιχειο της καταβοθρας. Ενα οικογενειακο μυστικο φερνει στην φορα τον τρομο.

Η αναζητηση του ταφου του Μεγ. Αλεξανδρου στην ερημο του Σιουα στην λιβυκη ερημο και αλλες περιπετειες

Η μάχη ανάμεσα στην ψυχή και στο σώμα.

« Πρέπει να σας μιλήσω και να σας δείξω κάτι. Μήπως θα μπορούσαμε να πάμε κάπου ήσυχα ;; δεν θα σας καθυστερήσω πολύ , σας το υπόσχομαι . Ξέρω άλλωστε από τις συνεντεύξεις σας ότι πάντα γράφετε νύχτα , μετά τα μεσάνυχτα». Με ρώτησε με κάποια αμηχανία. «Θα σας έλεγα να ανεβείτε στο διαμέρισμα μου , αλλά δεν θα ήθελα να παρεξηγηθώ. Σας διαβεβαιώ θα είμαι σωστός τζέντλεμαν και άλλωστε, εκεί θα έχουμε την ησυχία μας, αν θεωρείτε τόσο σημαντικό , αυτό που έχετε να μου πείτε», πρότεινα , χωρίς να διατηρώ την παραμικρή ελπίδα ότι θα δεχόταν. Δεν έδειχνε για τέτοιος τύπος κοπέλας. Το «εντάξει» της , μου απέδειξε για άλλη μια φορά , πόσο λάθος έκρινα τους ανθρώπους . Ο ίδιος και απαράλλακτος , εύπιστος και καλοπροαίρετος Παύλος Θεόδωρου . Μπήκαμε στο διαμέρισμα μου , που ευτυχώς νωρίτερα το απόγευμα η κυρά Βάσω είχε καθαρίσει και συγυρίσει. Καθίσαμε στο παλιό δερμάτινο σαλόνι , εγώ στην πολυθρόνα και αυτή στον καναπέ. Της πρότεινα να βγάλει το παλτό της, μιας και η κεντρική θέρμανση , ακόμα αναμμένη , κρατούσε το σπίτι αρκετά ζεστό. Όταν έμεινε χωρίς το παλτό με μια απλή μίντι φούστα και ένα εφαρμοστό πουλόβερ, δεν μπόρεσα να μην θαυμάσω τις τέλειες αναλογίες της. Το κορίτσι ήταν αστέρι . Μπήκε στο θέμα , χωρίς πολλά πολλά . Είχε γράψει ένα αστυνομικό θρίλερ και ήθελε την γνώμη μου. Ήξερε ότι ήμουν πολύ απασχολημένος με τα δικά μου , αλλά, «σας παρακαλώ κύριε Θεόδωρου , αν υπάρχει κάποιος ,που μετρά η γνώμη του, για μένα, είσαστε εσείς». Τελείωσε τη ‘παράκληση’ της. Θα’ θελα να ήξερα ποιος από όλους εσάς εκεί έξω τους ‘σκληρούς’ άνδρες , θα αρνιόταν οτιδήποτε σε αυτόν τον άγγελο. Μόνο και μόνο που θα την ξανάβλεπα και θα μιλούσα πάλι μαζί της , όποτε ήθελα , άξιζε τον κόπο , να διαβάσω το , σίγουρα , βαρετό βιβλίο της, Το είχε μαζί της σε στικ, αν δεν ήξερα πώς να το δω στο πι σι μου , θα μου έδειχνε. Την διαβεβαίωσα , ότι τα βασικά της σημερινής τεχνολογίας , παρά το προχωρημένο της ηλικίας μου ,τα κατείχα. Χαμογέλασε , θεωρώντας αστεία την αναφορά στην ηλικία μου.

Η ιστορία πίσω απο την συγγραφή του Ελ Άχμαρ Γύρω στον Απρίλιο του 2013 είχα γράψει μόνο λίγα σύντομα διηγήματα, στα αγγλικά βασικά και μόνο ένα στα ελληνικά. Τίποτα το ιδιαίτερο , πλην του ελληνικού διηγήματος. Τότε έτυχε ένας φίλος έκδοτης να διαβάσει την δουλειά μου και να την βρει ενδιαφέρουσα. Μου ζήτησε να γράψω ένα μυθιστόρημα, αν ήθελα να εκδώσω την δουλειά μου, γιατί πίστευε , πως κανείς εκδότης δεν θα εξέδιδε σε καινούργιο συγγραφέα και άγνωστο μια συλλογή διηγημάτων. Με ένα μυθιστόρημα , επέμενε θα φαινόταν το πόσο καλός συγγραφέας είμαι. Θα είχα τον ‘χώρο’ να αναπτύξω χαρακτήρες και να φτιάξω τις αντίστοιχες ανατροπές, κάτι που δεν γινόταν σε ένα διήγημα. Βέβαια τότε δεν ήξερα πως η κλίση μου είναι οι νουβέλες και τα διηγήματα. Στα οποία διηγήματα μια χαρά αναλύεις χαρακτήρες και ανατρέπεις πολλάκις την πλοκή. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω ένα ιστορικό έπος. Επηρεασμένος από το ύφος και τις ιστορίες του μεγάλου Wilsbur Smith, σας παραδίδω το πνευματικό μου τέκνο. Καλό σας διάβασμα. Βαγενάς Δημήτρης

Για άλλη μια φορά, ένοιωσε να του ξεφεύγει το πραγματικό νόημα των λέξεων. Παρακολουθούσε την ομιλία του μεγαλύτερου εν ζωή συγγραφέα και δεν καταλάβαινε λέξη απ’ όσα άκουγε. Σαν ο εγκέφαλος του να είχε χάσει την ικανότητα της αντίληψης, ή σαν η γλώσσα που άκουγε στα ακουστικά από την μεταφράστρια να μην ήταν ελληνικά. Συγκεντρώθηκε λίγο και το αόρατο φράγμα που τον εμπόδιζε να καταλάβει την ομιλία, σηκώθηκε σαν την άκρη μιας αυλαίας θεάτρου και μερικές λέξεις έγιναν κατανοητές. Ναι, η μεταφράστρια μετέφραζε στα ελληνικά. Τι στο καλό συνέβαινε;; σκέφτηκε να βγει λίγο έξω, στον καθαρό αέρα. Στο μεγάλο και ψηλοτάβανο φουαγιέ του γνωστού ξενοδοχείου, όπου λάμβανε χώρα το συνέδριο της ‘Διεθνούς Ένωσης Γραπτού Λόγου’, το μπαρ ήταν γεμάτο από σύνεδρους και δημοσιογράφους. Χώθηκε ανάμεσα σε δυο από αυτούς και στράφηκε προς τον μπάρμαν, ενώ στο μυαλό του σχηματιζόταν η λέξη, αυτού που ήθελε. «Παρακαλώ» απάντησε ο μπάρμαν στο νεύμα του, «τι θα θέλατε;;». Η λέξη στο μυαλό του είχε αρχίζει ήδη να ξεθωριάζει. «Παρ…, βοή….», ήταν οι λέξεις ή τέλος πάντων οι ήχοι που έβγαιναν από το στόμα του. Αλίμονο, ο τρανός στον χώρο των μίντια παρουσιαστής, Αριστείδης Παπ., τώρα πια, όχι μόνο δεν καταλάβαινε τι του έλεγαν οι άλλοι, αλλά δεν μπορούσε να σχηματίσει ούτε μια λέξη στο μυαλό του, πολύ περισσότερο μια φράση ή πρόταση. Ένοιωσε μια σκοτοδίνη να τον τυλίγει και σωριάστηκε στο έδαφος ανάμεσα στα σκαμπό του μπαρ. «Έναν γιατρό, έναν γιατρό», ακούστηκαν φωνές γύρω του. Ο παρουσιαστής έχοντας χάσει τις αισθήσεις του δεν άκουγε τίποτα από όλα αυτά και όπως βυθιζόταν όλο και πιο πολύ στην λήθη, δεν άκουσε και τον γιατρό, που έτρεξε στο προσκεφάλι του, να ανακοινώνει τον θάνατο του. Στην άλλη μεριά του φουαγιέ, η Μίνα Γ. υπουργός παιδείας της κυβέρνησης, έπεφτε το ίδιο κεραυνόπληκτη, αφού είχε βιώσει επίσης όμοια συμπτώματα με τον παρουσιαστή. Η αστυνομική φρουρά της έδειχνε πανικόβλητη, όσο ο υπαστυνόμος διοικητής της, ενημέρωνε τους ανώτερους του.