Αυτοέκδοση ηλεκτρονικών βιβλίων

Ο γκαφατζής ψυχολόγος κ.Διονυσόπουλος είναι ένας άνθρωπος που έχει πάθος με την δουλειά του,δεν την βλέπει ούτε σαν επάγγελμά,ούτε σαν λειτούργημα. Την απολαμβάνει, παθιάζεται με τις νεες ιστορίες,σαν διψασμένο βαμπίρ. Μόνο που είναι ανεπαρκής και ερασιτέχνης, με μια προδιάθεση να μπλέκει σε σουρεαλιστικές περιπέτειες. Μια από αυτές ο Καναπές...

Υπάρχει φιλία μεταξύ ανθρώπου και μεταλλαγμένων όντων; Μπορούν να παθιαστουν οι Ιάπωνες με την φολκλόρ Ελληνική μουσική; Σε πόσο περίοπτη θέση τελικά, μπορεί να τοποθετήσει ένας σημαίνον Άγιος, ένα πορτραίτο του Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ με αφιέρωση; Τίποτα από όλα αυτά δεν είχε απασχολήσει τον κύριο Διονυσίου, μέχρι που πήρε την Πάνω Βόλτα...

Το παρόν βιβλίο είναι δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί ακόμα και από εμένα, τον συγγραφέα του. Ασφαλώς δεν αναφέρομαι στην ποιοτική στάθμη, αυτή κρίνεται από τον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά, αλλά στο είδος του. Ενυπάρχει έντονα το φανταστικό , λιγότερο το ιστορικό και το φιλοσοφικό στοιχείο. Αφορμή για την ιστορία στάθηκε το κίνημα της αρχαιολατρίας , ανακατεμένης με απίθανες ιστορίες συνωμοσίας, όσο πιο χοντροκομμένες, τόσο πιο πιστευτές για ένα καθόλου ασήμαντο κομμάτι του πληθυσμού, που άκμασε χρονικά, εκεί γύρω στο 2000. Την υπόθεση αυτή, που στην σημερινή τσαλαπατημένη Ελλάδα είναι μια ανάμνηση, παρακολούθησα από κοντά με ένα περίεργο χομπίστικου τύπου, αποστασιοποιημένο, ενδιαφέρον. Ούτε έγινα φυσικά, κομμάτι των πιστών του Ολύμπου, ούτε όμως κομμάτι της πλειοψηφίας που τους ειρωνευόταν με κακεντρέχεια. Ομολογώ πως κοίταζα τους ανθρώπους αυτούς με τρυφερότητα και λίγη ζήλεια για την αγνότητα τους, το δε κίνημα που δημιουργήθηκε , ως μια κατά κάποια άποψη υγειούς, μαζικής κρίσης ιδεαλισμού, ενός ευαίσθητου τμήματος μιας κοινωνίας, που πορεύεται πλέον στα τυφλά, χωρίς συνδετικό ηθικό δεσμό. Τέτοιος λοιπόν είναι και ο κεντρικός ήρωας αυτου του βιβλίου, όχι ανόητος, αλλά αθεράπευτα ρομαντικός, περιβαλλόμενος από ένα σύνολο βλακωδώς κυνικό. Περί της ιστορικής ακρίβειας του κειμένου, το δηλώνω προκαταβολικά πως είναι ανύπαρκτη και αυτό όχι συνειδητά ,αλλά για πρακτικότερους λόγους: είμαι παντελώς άσχετος με τα περί της Αρχαίας Ελλάδας και χωρίς να παρεξηγηθώ για αντεθνικά συμπλέγματα που σε καμία περίπτωση δεν έχω, θα πρέπει να ομολογήσω πως το ενδιαφέρον μου για αυτήν, ήταν ελάχιστα μεγαλύτερο από αυτό που δείχνω για ένα ντοκιμαντέρ με θεματολογία την γονιμοποίηση της Αχιβάδας. Τον λόγο μέσα μου δεν τον έχω ξεκαθαρίσει, αλλά πιθανολογώ πως προτιμώ να μαθαίνω για περιπέτειες του Ελληνισμού ,κοντινότερες ιστορικά, στην δική μου ύπαρξη. Έτσι λοιπόν, όσοι θεωρούν πως θίγονται από ευαίσθητες αναφορές στην αρχαιότητα, ας βάλουν τα βέλη τους πίσω στην φαρέτρα, δεν διεκδικώ ιστορικές δάφνες, ούτε θέλω να προσβάλω τις αξίες τους. Τέλος για αυτούς που έχουν διαβάσει τις προηγούμενες ιστορίες μου ,για το χιουμοριστικό τους ύφος, ας μην λειτουργήσει αυτή η περίληψη αποτρεπτικά, δεν το γύρισα στην κουλτούρα. Είμαι καταδικασμένος ότι γεννάει το μυαλό μου, να ρέπει προς την σάτιρα και αυτό δεν άλλαξε τώρα, ούτε θα αλλάξει στο μέλλον. Καλή σας ανάγνωση.