Αυτοέκδοση ηλεκτρονικών βιβλίων

Είναι ένας νέος. Μεγάλωσε σ’ ένα χώρο, κακοτράχαλο και στεγνό. Δεν ξέρει πολλά. Είναι ο Χρουν. Ίσως τον διέσωσαν οι γυναίκες, υπείκουσες στην ανάγκη της φύσης να διαιωνίζεται το κάθε είδος με τις δικές του ικανότητες και τις δυνατότητες που η ίδια του προσφέρει. Στον χώρο εκείνο υπάρχουν λίγες γυναίκες κι ένας αρχηγός-πατέρας, που αντιλαμβάνεται ότι ο νέος βλαστός γίνεται πια επικίνδυνος για την δική του ύπαρξη. Πρέπει να τον διώξει πριν γίνει απειλή ικανή να τον αναποδογυρίσει. Το κάνει. Φεύγει ο επίφοβος αντικαταστάτης, μα πίσω του αφήνει πρώτα μια αόρατη παρουσία, ένα δείγμα και παρουσία της δικής του παρουσίας και το πέρασμά του πριν εκδιωχθεί. Η περιπλάνηση του Χρουν είναι επική. Πάει για να γνωρίσει τον κόσμο. Χωρίς να ξέρει τι υπάρχει πέραν από τους στενούς ορίζοντες που εκτείνονται γύρω του. Πρώτα αγωνίζεται, εναντιώνεται και κατακτά εκείνες τις δυνάμεις που ορμούν να τον εκμηδενίσουν, χωρίς συνειδητή ύπαρξη. Τις δυνάμεις της φύσης. Αυτές τον οδηγούν να αντιληφθεί, χωρίς πλήρως να τις καταλάβει, τις δικές του δυνάμεις, σωματικές και, προ παντός, εσωτερικές και πνευματικές. Κάποτε συναντά και τους ανθρώπους. Τους άλλους. Και βρίσκεται αντιμέτωπος με τις προκλήσεις της οργανωμένης κοινωνίας. Γίνεται ο κοινωνικός άνθρωπος και μαθαίνει ότι οφείλει ν’ ακολουθεί κανόνες και να τηρεί τον νόμο που ο άνθρωπος έφτιαξε για να συντηρείται η κοινωνική του δομή. Μα όταν έρχεται η ώρα της εκδήλωσης της ατομικής του παρουσίας και της αντιπαράθεσης με την ομάδα και τον νόμο, διαλέγει πάντα την φυγή. Αποζητά την ελευθερία, δεν μπορεί να συμβιβαστεί. Φεύγει. Πόσο θα φεύγει; Πόσο θα περιπλανιέται στο άγνωστο; Γιατί έξω από τους άλλους, υπάρχει μόνο το άγνωστο. Μαζί πρόκληση αλλά κι αιώνια μοναξιά. Ανίκητη, σαγηνευτική μα πέραν από τις πραγματικές προσδοκίες του νέου, που δεν θέλει να παραμείνει ένας αιώνιος διαβατάρης της ζωής.

Στην τετραλογία «ΕΚΕΙΝΟΙ ΔΕΝ ΕΚΑΜΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ» είδαμε μέσα από τα μάτια των παιδιών του δημοτικού σχολείου της Χλώρακας, την εξέλιξη του Αγώνα για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Το βιβλίο αυτό, «ΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΒΙΒΛΙΟ», θα είναι η συνέχεια σε μια νέα εξέλιξη, τον αγώνα εναντίον των Τουρκοκυπρίων, που είχε σκοπό να κάμψει την αντίστασή τους και να τους υποχρεώσει σε μια συνθηκολόγηση, που θα άφηνε ελεύθερο τον δρόμο για την πραγμάτωση του πόθου των Ελληνοκυπρίων. Για μια ακόμα φορά, ο κυπριακός ελληνισμός, ακολούθησε τους ηγέτες του. Ύψωσαν εκείνοι τη σημαία και κανένας δεν τράβηξε πίσω. Αν για λόγους «εκ των υστέρων κρίνοντες», θα βγουν πολλοί και θα πουν ότι ήταν ενάντιοι κι ότι αυτοί τήρησαν στάση διαφορετική, απλώς θα πουν ψέματα. Με μια ελάχιστη ανάπαυλα, όχι αρκετή για να εκτιμηθούν τα αποτελέσματα της ειρήνης, ο αγώνας ξανάρχισε. Γρήγορα, βέβαια, φάνηκε ότι αυτή τη φορά ο πραγματικός αντίπαλος ήταν η Άγκυρα. Οι αποφάσεις της ήταν σκληρές και δεν δίσταζε να στέλλει, σε κάθε ευκαιρία, προειδοποιήσεις που τις εννοούσε. Οι Τουρκοκύπριοι, αν και μειονότητα, αποδείχτηκαν ότι ήταν θαρρετοί και δίνονταν με γενναιότητα στο δικό τους σκοπό, που ήταν η δική τους ένωση με την Τουρκία. Όμως υπόφεραν κι αυτοί, όσο και οι Ελληνοκύπριοι. Ήταν φόβος θανάτου. Κλεισμένοι στους θυλάκους τους, έβλεπαν σε κάθε νέα μέρα την απειλή για την ύπαρξή τους. Εκείνοι στους θυλάκους τους, σκληρά καρύδια, που έσπαζαν τα δόντια εκείνων που τολμούσαν να τους δαγκώσουν. Και οι Ελληνοκύπριοι, έξω από τους θυλάκους, μα σκλάβοι κι αυτοί στα κάστρα της επίπλαστης υπεροχής τους.

Ένα βιβλίο αιώνια αναδρομικό, διαχρονικό, φόβος τυραγνικός, χωρίς τελειωμό, ο κάθε λογοτέχνης, ο κάθε άνθρωπος της τέχνης, θέλει, δίκην εξιλέωσης, να καταγράψει. Για να μείνει, σφραγίδα ακατάλυτη, των φοβερών δεσμών της συνέχειας στη κληρονομική γνώση, που η αχλυς της ηθικής, δηλαδή του πολιτισμού, προσπαθεί αέναα να αλλάξει η να διαφοροποιήσει έξω από το αρχέγονο έντυπο της φύσης ή της μιας δύναμης, πιο κυρίαρχης κι από την φύση, της πέραν των νόμων και της νομοτέλειας. Της σοφής δύναμης που δεν χρειάζεται καλούπωμα κι ας προσπαθεί με μανία ο άνθρωπος να τη βάλει σε πλαίσιο. Το δικό του πλαίσιο. Κι αυτής της μανίας απότοκο και το οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Αγαπά ο άντρας τη μητέρα του, αγαπά η κόρη τον πατέρα κι αντίστροφα κι αυτό είναι φυσιολογικό, μέχρι να μπει η μεγάλη κουρτίνα, ο φόβος η απλή αγάπη στοργής και προστατευτικότητας να μετατραπεί σε ανάγκη μετατροπής της σε απόλυτη ικανοποίηση ψυχολογική και συναισθηματική, που εκδηλώνεται σαν σωματική ηδονή. Όχι ηδονισμός. Απλά ηδονή για να δώσει πλήρωση και δικαίωση συναισθημάτων. Που γεννιώνται μαζί με τον άνθρωπο. Που τον συνοδεύουν σε όλη τη ζωή του. Αυτό το βιβλίο θα προσπαθήσω να γράψω. Με φόντο την επιστημονική παρέμβαση στο dna του εμβρύου και τον δανεισμό της ξένης μήτρας για τεκνοποίηση.

Είναι μια μικρή πατρίδα πολύπαθη και πολυπόθητη. Τα παιδιά, οι μικροί ήρωες, που πριν τρία χρόνια γέμιζαν τη ματιά τους με το φως που ένιωθαν, μα καλά καλά δεν καταλάβαιναν, είναι τώρα προεφηβική. Καταλαβαίνουν πολύ καλύτερα τα γεγονότα που ξετυλίγονται γύρω τους. Και συνάμα μπαίνουν πια στη ζωή. Οι ηθικές αξίες εδραιώνονται στη συνείδηση τους και στη βιολογική τους ανάπτυξη τους γεμίζει με νέες έγνοιες και προβληματισμούς. Όλα αυτά, συνάμα με τον αγώνα για λευτεριά που γύρω τους θεριεύει, γιγαντώνεται, δεν έχει τελειωμό Και μια φοβία που τρυπώνει στη ψυχή τους, φαίνεται να γίνεται κυρίαρχη, να ανοίγει και να ξετυλίγει διαδρόμους φθοροποιούς, μιας νέας πραγματικότητας. Οι Τούρκοι! Ένας παράγοντας που ίσως μπορεί να μην είχε υπολογιστεί, παρουσιάζεται απαιτητικός, δεν συμβιβάζεται, θέτει τη δική του σφραγίδα, τις δικές του διεκδικήσεις. Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν, και όσο δεν καταλαβαίνουν φοβούνται. Οι μεγάλοι, πιο πολύ οι αρχηγοί, δεν φαίνονται να έχουν συνειδητοποιήσει αυτή τη νέα πραγματικότητα, Και αυτό που ακόλουθη είναι το μίσος, η σύγκρουση, οι φόνοι. Σ’ αυτά δηλαδή που πίσω τους και μέσα τους τίποτα το ηρωικό δεν υπάρχει. Μόνο θρήνος. Κι’ όσο κι’ αν μένουν ανεκπλήρωτα τα όνειρα, μια μικρή πατρίδα τραυματισμένη με ελάχιστη αντοχή και υπομονή, ζητά τα παιδιά της μέσα σε μια διαφορετική προσδοκία, σε ορίζοντες διαφορετικούς από εκείνους που έφτιαξε το παλιό όραμα.

"Οι μικροί ήρωες" είναι το τρίτο βιβλίο της τετραλογίας του Χριστάκη Ταπακούδη, "Εκείνοι δεν έκαμαν τον Πόλεμο, Τα παιδιά του 55-59". Το 1957 είναι η χρονιά του αίματος. Γρξγόρης Αυξεντίου, Χρίστος Κέλης, Μιλτιάδης Στυλιανού, Τάκης Σοφοκλέους, Γιώργος Παπαβερκίου, Ευαγόρας Παλληκαρίδης, δίνουν τη ζωή τους, θυσία στη λευτεριά. Τα παιδιά δεν ικανοποιούνται πια να παρακολουθούν και να παίζουν στο παιχνίδι τους ήρωες. Αποζητούν την ενεργό συμμετοχή. Δεκατριάχρονοι, δεκατετράχρονοι και δεκαπεντάχρονοι, συμμετέχουν, όχι μόνο στην ΑΝΕ μαι και εκτίθενται σε κινδύνους, διαδηλώνουν, υπερασπίζονται τη σημαία, συλλαμβάνονται, δέχονται κτυπήματα, καταλήγουν στην ανάκριση και τα βασανιστήρια. Οι γονείς ανησυχούν, ο Αγώνας παρατραβά, τα ξεπεταρούδια θέλουν να γίνουν ήρωες και φοβάται η ψυχή τους, μα δεν υπάρχει και τρόπος ν'αντιδράσουν. Ακούγεται ο ύμνος των γυναικών της υπομονής. Που σηκώνουν το σταυρό από τη συμμετοχή του άντρα και προστάτη. Τρυφερές, γεμάτες έγνοια για τα παιδιά τους, που πριν καλά-καλά μπουν στη ζωή, τραβούν την στράτα κατά το παράδειγμα του πατέρα. Όχι πια μ'ένα ξύλινο όπλο, μα με μια βόμβα στη σάκκα. Τους λείπει ο σύζυγος, αγαπημένος και πολυπόθητος, μα και τα παιδιά τους σκαρφαλώνουν τα ίδια μονοπάτια, ατενίζουν νέους ορίζοντες, μ'ένα και μοναδικό, φωτεινό παράδειγμα. Η κοινωνία, που μέσα στο δράμα, τη θυσία και το αίμα, δεν κλείνει τους δρόμους, κρατά την πορεία της, ναι στη χαρά της ζωής, τον έρωτα, την καταξίωση. Τέλος οι Άγγλοι κατακτητές εφευρίσκουν νέες μεθόδους για να καταπνίξουν τον αγώνα, να αχρηστέψουν τα στελέχη, να γεμίσουν απόγνωση τα στήθη εκείνων που μόλις πριν λίγο ήταν ορμητικοί κι ασυγκράτητοι.

Η τετραλογία με τίτλο "Εκείνοι δεν έκαμαν τον πόλεμο - Τα παιδιά του 55-59" αναφέρεται στη Χλώρακα και την προσφορά της στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Είναι μια μυθιστορηματική αφήγηση των γεγονότων, όπως τα βίωσαν τα παιδιά εκείνης της εποχής, χωρίς απομυθοποίηση των ηρώων. Οι ήρωες είναι υπαρκτά πρόσωπα και τα γεγονότα πραγματικά. Στο δεύτερο βιβλίο της τετραλογίας, "Οι Αντίθετοι", η θέα, η θεώρηση του θανάτου από τα παιδιά, τους ήρωες και του δεύτερου αυτού βιβλίου, και οι εκτελέσεις, θα σημαδέψουν τη ζωή τους και η ψυχική τους αθωότητα θα τραυματιστεί βαριά. Ο Αγώνας συνεχίζεται με πολλή θυσία και αίμα. Με δέος τα παιδιά παρακολουθούν και τον βιώνουν . Ο λαός κραυγάζει και απαιτεί τη λευτεριά. Υπάρχουν όμως και οι ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ. Το βιβλίο δεν εξετάζει τους πολέμιους της αυτοδιάθεσης του λαού και της ένωσης με την Ελλάδα. Οι ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ήταν εκείνοι, που πολιτικά βρέθηκαν σε αντίθετο στρατόπεδο, που περιφρονούσαν και κατηγορούσαν εκείνους που πίστευαν στα ιδανικά του Αγώνα, που πολεμούσαν και θυσιάζονταν. Δυστυχώς, ήταν σκληρή η απάντηση που έλαβαν... Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία δύο ακραίων κι αντίπαλων μετώπων που δίχασαν το λαό, ζήμιωσαν τον Αγώνα κι εμπόδισαν την πλήρη επίτευξη του σκοπού, που ήταν η ενσωμάτωση στον εθνικό κορμό.

Η τετραλογία με τίτλο "Εκείνοι δεν έκαμαν τον πόλεμο - Τα παιδιά του 55-59" αναφέρεται στη Χλώρακα και την προσφορά της στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Είναι μια μυθιστορηματική αφήγηση των γεγονότων, όπως τα βίωσαν τα παιδιά εκείνης της εποχής, χωρίς απομυθοποίηση των ηρώων. Οι ήρωες είναι υπαρκτά πρόσωπα και τα γεγονότα πραγματικά. Στο πρώτο βιβλίο, "Παιδιά του Μεταπολέμου" οι ήρωες, τα παιδιά, παρακολουθούν τους αγωνιστές να περνούν από μπροστά τους. Πραγματικοί ήρωες ή τραγικοί θεατές, θα το κρίνουν οι αναγνώστες. Ο αναγνώστης ας κυκλοφορήσει, μέσα από τις ξιρολιθιές της Χλώρακας εκείνης της εποχής και ας ζήσει τις συγκινήσεις ενός λαού που έκανε την επανάσταση του θυσιάζοντας τα παιδιά του. Ο κάθε αναγνώστης θα νιώσει το πραγματικό συρματόπλεγμα της ψυχής, και θα παρακολουθήσει το ξεκίνημα και την κορύφωση του αγώνα.