Αυτοέκδοση ηλεκτρονικών βιβλίων

"...η παρουσία και ανακάλυψη των νομισμάτων τού ήταν κάτι το εντελώς άχρηστο, και μονολογούσε λέγοντας: «Σας βλέπω και με πιάνουν τα γέλια. Αφού, λοιπόν, σας θεωρούν τη λύση σε όλα τα προβλήματα, σε τί μπορείτε να μου χρησιμεύσετε; Δεν έχετε καμία αξία για εμένα, και δεν αξίζει τον κόπο ούτε να σκύψω να σας μαζέψω από το χώμα, ενώ θα άξιζε τον κόπο να το κάνω για κάποιο από αυτά τα μαχαίρια. Αν μπορούσα, θα σας έδινα χωρίς δεύτερη σκέψη, για να πάρω μία πίπα να καπνίζω τον καπνό μου, για λίγο σπόρο από την Αγγλία για να φυτέψω γογγύλια και καρότα, ή για μία χούφτα μπιζέλια, και ένα μπουκάλι μελάνι»." Το 50% των εσόδων μου από τις πωλήσεις αυτού του βιβλίου θα διατεθεί για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Μια φορά και έναν καιρό, ζούσαν σε μία μικρή ψαράδικη καλύβα, καταμεσής μιας από τις πολλές λίμνες της παραμυθοχώρας, ένας γέρος ψαράς και ο γιος του. Η καλύβα ήταν χτισμένη πάνω σε πασσάλους χωμένους μέσα στην πάτο της λίμνης, και βρισκόταν τόσο ψηλά πάνω από το νερό, που ακόμη και όταν σηκώνονταν μεγάλα κύματα από τον αέρα που κατέβαινε από τα βουνά, δεν μπορούσαν να φτάσουν μέχρι το κατώφλι της πόρτας. Ολόγυρα, έξω από την καλύβα, στο ίδιο επίπεδο με το πάτωμα, υπήρχε μία εξέδρα που ήταν φτιαγμένη με ένα μικρό πλέγμα από λυγαριές, και κάτω από την εξέδρα, κοντά στα σκαλιά που οδηγούσαν από τη λίμνη πάνω στην καλύβα, ήταν δεμένη η βάρκα του ψαρά, φτιαγμένη από ξύλο ιτιάς, και καλυμμένη με δέρματα. Αυτή η ψαρόβαρκα ήταν το μοναδικό μέσο, με το οποίο ο ψαράς και ο γιος του, ο Έντα, μπορούσαν να μετακινηθούν από το σπίτι τους που βρισκόταν μέσα στη λίμνη. Πολλές φορές, τα απογεύματα του καλοκαιριού...

...Και καθώς η νεραϊδοβασίλισσα έλεγε αυτά τα λόγια, έριξε πάνω στους ώμους του Κόνλα έναν ριχτό μανδύα από κίτρινο μετάξι, και τον στερέωσε στο λαιμό του παλικαριού με μία πόρπη από κόκκινο χρυσό. -Και τώρα, αγαπημένα μου παιδιά, πρέπει να φύγετε μακριά μου. Εσύ Νόρα, θα παντρευτείς έναν γενναίο ιππότη της πατρίδας σου, και εσύ, Κόνλα, θα γίνεις ο άρχοντας της πιο όμορφης επαρχίας όλης της χώρας σου. Όμως, θα πρέπει να πολεμήσεις για να πάρεις το στέμμα σου, και να έχεις στο νου σου, ότι σε περιμένουν πολλές μάχες... Μπορείτε να διαβάσετε μια προεπισκόπηση του βιβλίου μέσω του συνδέσμου που υπάρχει στα σχόλια παρακάτω.

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένας βασιλιάς και είχε την πιο όμορφη βασίλισσα του κόσμου. Όμως, δεν είχαν παιδιά, και αυτό έκανε τον βασιλιά να νιώθει λυπημένος, και τη βασίλισσα ακόμη πιο λυπημένη. Έτσι, μια μέρα, καθώς η βασίλισσα περπατούσε χαμένη στις σκέψεις της, χωρίς να το καταλάβει, βρέθηκε σε ένα μακρινό μέρος. Εκεί, συνάντησε μία γριά, που τη ρώτησε αν ήθελε να της εκμυστηρευθεί τον λόγο, για τον οποίο ήταν τόσο λυπημένη. Η βασίλισσα σήκωσε το βλέμμα της προς τον ουρανό, και είπε...

...Τέτοιες ιστορίες, λοιπόν, διηγούνται σε εκείνα τα μέρη μέχρι και σήμερα, και αν τύχει και πάτε προς τα κει, μπορεί να τις ακούσετε και σεις. Αλλά σας το ξαναλέω: αν δεν μπορεί κανείς να συγκρατήσει τη γλώσσα του, τότε μπορεί να πάθει μεγάλο κακό…

Ένα σημαντικό εμπόδιο, το οποίο λειτουργεί αποτρεπτικά για την προετοιμασία των μικρών εταιρειών για τη διοικητική διαδοχή, είναι το μοντέλο λειτουργίας που εφαρμόζεται από πολλούς διευθυντές μικρών επιχειρήσεων. Αυτός ο τρόπος λειτουργίας δίνει μεγάλη έμφαση στις λεπτομέρειες των προβλημάτων του «σήμερα», ενώ η προσοχή που δίνεται στον σχεδιασμό για το μέλλον είναι μικρή. Σύμφωνα με τον Δρ. Μέλβιν Τ. Κόουπλαντ, ο μικρός επιχειρηματίας δίνει έμφαση στην τακτική που εφαρμόζεται στις καθημερινές καταστάσεις, και όχι στον σχεδιασμό της μακροπρόθεσμης στρατηγικής της εταιρείας του.

Η σειρά παραμυθιών «Το Αρκουδοτόμαρο και άλλα παραμύθια» απευθύνεται σε παιδιά, αλλά και σε λίγο μεγαλύτερα …«παιδιά»! Σε αυτά τα παραμύθια, τα ζώα έχουν την ικανότητα να μιλούν και να επικοινωνούν με τους ανθρώπους. Μπορούν να τους συμβουλέψουν, να τους βοηθήσουν, και να τους βγάλουν από δύσκολες καταστάσεις. Κατά τα πρότυπα των μύθων του Αισώπου, με περισσότερα όμως φανταχτερά στοιχεία, όπως βασιλιάδες, πριγκίπισσες, κάστρα, κακοί μάγοι, και δράκοι, τα ζώα και τα στοιχεία της φύσης είναι πάντα στο πλευρό του ανθρώπου, και μέσα από αυτά, ο συγγραφέας περνά κάποια μηνύματα για τη ζωή, όπως, ότι, στο τέλος, ο αγώνας και η προσπάθεια για το καλό πάντα δικαιώνονται και ανταμείβονται. Άλλο σημαντικό μήνυμα, το οποίο διατρέχει την έκταση του βιβλίου, είναι ότι η φράση «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον», παρότι αποτελεί προϊόν συσσωρευμένης λαϊκής σοφίας, δεν εμποδίζει τους ήρωες των παραμυθιών να αλλάξουν οι ίδιοι τη μοίρα τους. Έτσι, το φιλί μιας πριγκίπισσας μπορεί να λύσει τα μάγια, ή, ακόμη, η μόρφωση μπορεί να ανοίξει νέους και απεριόριστους ορίζοντες γνώσης, που μπορούν πραγματικά να αλλάξουν τη μοίρα του γιου ενός ξυλοκόπου, και να τον κάνουν άρχοντα. Και έζησαν αυτοί καλά, και εμείς καλύτερα…

Προειδοποίηση: Τα παραμύθια που περιέχονται σε αυτό το βιβλίο απευθύνονται σε ενηλίκους λόγω της περιγραφής σκηνών βίας και τρομακτικών σκηνών. Πέρα από την ωμή, και πολλές βίαιη, πραγματικότητα, η οποία περιγράφεται σε αυτά τα «Κινέζικα παραμύθια», το κύριο ηθικό τους δίδαγμα είναι ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως. Επίσης, υπάρχει μια τάση δικαίωσης όσων ακολουθούν τον ηθικό, αν και τις περισσότερες φορές δύσκολο δρόμο. Τέλος, η δύναμη της αγάπης μπορεί να νικήσει ακόμη και τον θάνατο, και θριαμβεύει στο τέλος πάνω στο κακό. Τί θα διαβάσετε σε αυτό το βιβλίο: -Το μαγικό μαξιλάρι -Ο πέτρινος πίθηκος -Ο κλέφτης ροδάκινων -Το βαμμένο δέρμα -Η μαγική αχλαδιά -Η χώρα των ευγενικών ανθρώπων -Ο μαθητευόμενος μάγος -Το κλέψιμο μιας πάπιας -Η αιώνια ζωή -Ποδόσφαιρο πάνω σε μία λίμνη -Οι νεράιδες των λουλουδιών -Το πουλί που μιλούσε

Η κακία και η απληστία ενός ανθρώπου, όπως η γριά του παραμυθιού, μπορεί να προκαλέσει αμέτρητα δεινά στους άλλους, τόσα που δεν μπορεί να τα συλλάβει ο λογικός νους. Όμως, τελικά έρχεται η ώρα που ο άνθρωπος που έχει προκαλέσει αυτά τα δεινά πληρώνεται με το ίδιο νόμισμα. Τελικά, αφού κατανοήσει το λάθος του και μετανιώσει πραγματικά, μπορεί να αλλάξει και να γίνει καλύτερος άνθρωπος, τόσο για τον εαυτό του, όσο και για τους άλλους.

Μονοπώλιο και κέρδη για τους λίγους ή κοινοκτημοσύνη με ελεύθερη πρόσβαση για τους πολλούς; Παρά τις ακραίες θέσεις που έχουν διατυπωθεί από τους οπαδούς και των δύο θεωριών, και τους όγκους των βιβλίων και άρθρων που έχουν γραφτεί από λιγότερο ή περισσότερο ειδικούς, η μέση λύση ίσως να είναι πιο απλή απ' ό, τι θα περίμενε κανείς. Το "Παραμύθι του οπωροφόρου δέντρου" είναι ένα γιαπωνέζικο παραμύθι που παρουσιάζει μία εναλλακτική προσέγγιση, τη "χρυσή τομή", όσον αφορά την απάντηση του επίκαιρου ερωτήματος της διανομής των πλουτοπαραγωγικών πόρων, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Με τον γνήσια λιτό ιαπωνικό αφηγηματικό τρόπο, γίνεται εφικτή η περιεκτότατη ανάλυση πολύπλοκων εννοιών, όπως η οικονομική ισορροπία (equilibrium), μέσα μία μόνο πρόταση. Τέλος, ακολουθώντας μία κλασική φόρμα της πλοκής των παραμυθιών, όλοι καταλήγουν να είναι ευχαριστημένοι, και δεν υπάρχουν χαμένοι και κερδισμένοι, νικητές και κερδισμένοι. Και ζήσαν αυτοί καλά, και εμείς καλύτερα...

Απόσπασμα από το έργο: «Κάπου εκεί στα δεξιά υπάρχει ένα μεγάλο νησί», είπε ο Γουίτνι. «Είναι μάλλον μυστήριο». «Ποιό νησί είναι αυτό;», ρώτησε ο Ρέινσφορντ. «Οι χάρτες το αναφέρουν ως ‘Νησί-Παγίδα’ για τα καράβια», απάντησε ο Γουίτνι. «Το όνομά του και μόνο τα λέει όλα, τί λες; Οι ναυτικοί αισθάνονται έναν παράξενο τρόμο γι’ αυτό το μέρος. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως φταίει κάποια δεισιδαιμονία». «Δεν μπορώ να το δω», παρατήρησε ο Ρέινσφορντ, προσπαθώντας να κοιτάξει μέσα από την πυκνή υγρασία της τροπικής νύχτας, η οποία γινόταν αισθητή καθώς ένα παχύ μαύρο στρώμα ζέστης κάλυπτε το ιστιοφόρο. «Έχεις γερή όραση», είπε ο Γουίτνι γελώντας, «το λέω γιατί σ’ έχω δει να σκοτώνεις τάρανδο που κινούνταν μέσα σε καφέ φθινοπωρινούς θάμνους από τετρακόσια μέτρα απόσταση• όμως ακόμη και εσύ δεν μπορείς να δεις στα τέσσερα μίλια μέσα στην αφέγγαρη νύχτα της Καραϊβικής». «Δεν μπορώ να δω ούτε στα τέσσερα μέτρα», παραδέχτηκε ο Ρέινσφορντ. «Να πάρει! Είναι σαν υγρό μαύρο βελούδο». «Θα αραιώσει αρκετά στο Ρίο», υποσχέθηκε ο Γουίτνι. «Υπολογίζω να φτάσουμε εκεί σε λίγες μέρες. Ελπίζω τα όπλα για ιαγουάρους να έχουν φτάσει από τo εργοστάσιο Πούρντεϊ. Θα κάνουμε καλό κυνήγι ανεβαίνοντας τον Αμαζόνιο. Είναι ωραία απασχόληση το κυνήγι». «Είναι η καλύτερη απασχόληση στον κόσμο», συμφώνησε ο Ρέινσφορντ. «Είναι, για τους κυνηγούς», τον διόρθωσε ο Γουίτνι. «Όχι όμως και για τους ιαγουάρους». «Μην λες ανοησίες, Γουίτνι», είπε ο Ρέινσφορντ. «Είσαι κυνηγός μεγάλων θηραμάτων, όχι φιλόσοφος. Ποιός νοιάζεται για το πώς νιώθει ο ιαγουάρος;». «Ίσως ο ίδιος ο ιαγουάρος», παρατήρησε ο Γουίτνι. «Μπα! Δεν καταλαβαίνει τίποτε». «Ακόμη κι έτσι, θέλω να πιστεύω ότι καταλαβαίνει ένα πράγμα- τον φόβο. Τον φόβο του πόνου, και τον φόβο του θανάτου». «Ανοησίες», είπε και γέλασε ο Ρέινσφορντ. «Η ζέστη σε κάνει μαλθακό, Γουίτνι. Γίνε ρεαλιστής. Ο κόσμος είναι φτιαγμένος από δύο κατηγορίες πλασμάτων: τους κυνηγούς, και τα θηράματα. Ευτυχώς, εμείς οι δύο είμαστε κυνηγοί. Πιστεύεις ότι προσπεράσαμε το νησί;» «Δεν είμαι σίγουρος, μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι. Το ελπίζω». «Γιατί;» ρώτησε ο Ρέινσφορντ. «Το μέρος αυτό έχει κακή φήμη». «Υπάρχουν κανίβαλοι;» υπέθεσε ο Ρέινσφορντ. «Ούτε για δείγμα. Ακόμη και οι κανίβαλοι δεν θα έμεναν σ’ αυτό το μέρος που το έχει ξεχάσει ο Θεός. Όμως η αντίληψη αυτή έχει με κάποιον τρόπο ριζωθεί στις παραδόσεις των ναυτικών. Δεν παρατήρησες ότι τα νεύρα του πληρώματος φαίνεται να είναι λίγο τεντωμένα σήμερα;» «Φέρονταν λίγο παράξενα, τώρα που το λες. Ακόμη και ο καπετάνιος Νίλσεν». «Ναι, ακόμη και αυτός ο σκληροτράχηλος Σουηδός, που θα έφτανε μέχρι τον ίδιο τον διάβολο για του ζητήσει φωτιά. Τα πονηρά γαλάζια μάτια του είχαν ένα βλέμμα που δεν το έχω ξαναδεί ποτέ πριν. Το μόνο που κατάφερα να του αποσπάσω ήταν: ‘Αυτό το μέρος έχει κακό όνομα για τους ναυτικούς, κύριε’. Μετά μου είπε, με πολύ σοβαρό ύφος: ‘Δεν νιώθετε κάτι;’ λες και ο αέρας γύρω μας ήταν όντως χαλασμένος. Λοιπόν, μην γελάσεις με αυτό που θα σου πω – πράγματι ένιωσα κάτι σαν ξαφνική ανατριχίλα. Δεν φυσούσε το παραμικρό αεράκι. Η θάλασσα ήταν ήρεμη σαν λάδι• γυαλί καθώς πλησιάζαμε στο νησί. Αυτό που ένιωσα ήταν μία ανατριχίλα στην ψυχή μου, κάτι σαν ξαφνικός φόβος». «Ήταν μόνο η φαντασία σου», είπε το Ρέινσφορντ. «Ένας ναυτικός που πιστεύει στις δεισιδαιμονίες μπορεί να μεταδώσει τον φόβο του σε όλο το πλήρωμα ενός πλοίου». «Ίσως. Όμως, μερικές φορές πιστεύω ότι οι ναυτικοί έχουν μία επιπλέον αίσθηση, η οποία τους προειδοποιεί όταν βρίσκονται σε κίνδυνο. Μερικές φορές πιστεύω ότι το κακό είναι κάτι το χειροπιαστό- όπως το μήκος των κυμάτων, ο ήχος, και το φως. Ένα διαβολικό μέρος, για παράδειγμα, εκπέμπει δονήσεις του κακού. Τέλος πάντων, τώρα απομακρυνόμαστε από αυτήν την περιοχή. Λοιπόν, λέω να πάω για ύπνο, Ρέινσφορντ». «Εγώ δεν νυστάζω», είπε ο Ρέινσφορντ. «Θα γεμίσω άλλη μια φορά την πίπα μου και θα καπνίσω στο κατάστρωμα της πρύμνης». «Καληνύχτα, λοιπόν, Ρέινσφορντ. Θα τα πούμε στο πρωινό». «Εντάξει. Καληνύχτα, Γουίτνι». Δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος μέσα στη νύχτα καθώς ο Ρέινσφορντ κάθισε σε εκείνο το σημείο, εκτός από τον υπόκωφο βόμβο της μηχανής..."

Μία καινοτομική ανάλυση του φαινομένου του τουρισμού 3ης ηλικίας, με ιδιαίτερη έμφαση στην ανάπτυξη λύσεων και ευρηματικών προϊόντων και υπηρεσιών, προκειμένου να γίνει εφικτή η οικονομική εκμετάλλευσή του από τις ελληνικές τουριστικές επιχειρήσεις.